İlker Gökay Vertop – Gece Tutsağı

Siz hiç, kustunuz mu?
Ben on sekizimden bu yana, devamlı kusarım.
Başka çarem yok ki. Gazete kâğıtlarıyla güneşi kovduğum odamın içinde yatağa değil, betona uzanırım. İçime acılar uğradığında, ertelenen işkenceler yüzeye çıktığında, yüzeyimi kana buladığımda, anlarım…
Dikişlerim attığında, öğürtü bastığında, şüpheler arttığında, uyku benden kaçtığında yazarım…
Güneşli günlerin, açan çiçeklerin, öten kuşların, gezen böceklerin, kavuşan âşıkların yazarı değilim.
Şiddetle büyüyenin, annesini gömenin, vurulanın, ihanete uğrayanın, iftira atılanın, tiskinenin. Bulananın, utananın, acı çekenin kusanıyım, ben! Karanlığın oğullarına ve kuzlarına…