Fatih Berimen – Vaveyla

“O’ydu. Büyük bir hüzünle bulaştığını anladığın kibirin. İnce hastalığın. Kendi kendinle konuştuğun anların. Düşmekten yorulduğun boşlukların. Hâlâ devam ettiğini sandığın sanrıların. Bütün anıların. Tanısı konulmamış olan şizofrenliğin. Kendi kafanda oluşturduğun dinin. İnancın. Bütün karamsarlığın doruğunda kendi benliğine inanışın. Sendin. Yalanı olduğun bir hayalin. Yananı olduğun bir gerçeğin. Bir uçurumun başka bir uçurumdan atlamış olduğuna inancın. Boğazındaki yumrudan sonra hiçbir şey söylemeyecek oluşun. Bunlardı. Bir kelebeğin güzel olduğuna inanmıştın fakat bunu sonsuz sanıyordun. Hepsi buydu. Buydun. Özetle; göğsümü zorlayan o kuş artık içimi de delmeye başladı. Bunu hatırlamayı unutma! Hülasa; ben beni öldüremeyecek kadar alçak olan hiçbir uçurumu sevmiyorum artık. Anla.”