Dilek Çiftci – Aşkla Çarpmak

Ne tuhaf, insan bir gün uykusundan uyanıyor ve hiçbir şey hatırlamadığını fark ediyor. Ne geçmişi düşünebiliyor ne de geleceği hayal edebiliyor. İşte o zaman insan korkmaya başlıyor. Sonra zamanla onu üzen acılar ya da sevinçler parça parça görüntüler halinde zihninde canlanıyor ve bütün taşlar yerine oturmaya başlıyor. İnsan acı dolu geçmişini hatırladıkça da kalbinde biriken acı, sağanak yağmurlar gibi her tarafını tarumar ediyor. İnsan acıdan çok şey öğreniyor belki ama o an o acının onu öldürdüğünü zannediyor.

Hepimizin umudumuzu kaybettiğimiz anları vardır. Hiç kimse bu dünyadan acı çekmeden ya da mutlu olmadan gitmez. Yaşam ya umut ya umutsuzluk halleriyle var olur hayatımızda. Kimimiz küçücük bir umut anına sarılır onu sımsıkı sararız. Kimimizde umutsuzluk anlarına sarılır umudumuzu kaybederiz.

Umut bir ışık gibi bizi kendine çeker. Çoğu zaman biz kendimize umut oluruz. Ama bazen ise bize öyle insanlar dokunur ki işte o zaman o insanlarla beraber yeniden umudumuza sarılır ayağa kalkarız. Hepimizin için de küçük bir çocuk vardır. O çocuğu zor zamanlarda sarıp sarmalayacak birilerine ihtiyaç duyarız. Kimi zaman bu kendimiz olur. Ama kimi zaman da kendimiz bile kendimize yeterli gelemeyiz. İşte o zaman birilerinin yardımına ihtiyaç duyarız.

Hiçbirimiz zorluklarla tek başımıza üstesinden gelmek zorunda değiliz. Bize yardım edecek, bizi sevecek bize unuttuğumuz sevinci, sevgiyi ve umudu yeniden hatırlatacak bir aileye, hayat arkadaşına ya da dostlara ihtiyacımız vardır. İhtiyaç duyuyor olmamız bizi zayıf karakterli biri yapmaz. Bilakis insan olduğumuzu gösterir. Unutma umudun varsa her yeni gün yeniden bir şansın var demektir. Güneşi avucumun içine alıp kalbimin üstüne koydum. Ve kalbin o kadar yakınımdaydı ki.