Cansel Alpaltun – Kalbindeki Papatyayı Sula

Umut, kalbinin içinde olmalı, kalbinin derinliklerinde olmalı bir papatya gibi suladıkça solmamalı, kalbini dinlerken, kalbinle konuşurken, kalbinle boğuşurken, kalbinle mutlu hissederken kalbinin her evresinde kalbindekini anlamalı ve umudunu o yönde beslemelisin, eğer bu kitabı okuyorsan zaten kalbinin derinliklerinde sulanmayı bekleyen bir papatya var bence öyleyse sen keyifle okurken kitabını bende yazmaya devam edeyim. Bazen her şey anlamsız gelirken veya zaman kaybı gibi gelirken, zaman geçtikçe iyi ki yaşamışım diyor insan veya yaşamam gerekiyordu ve yaşadım bitti gitti diyor, iyi veya kötü ne yaşarsan yaşa bizlerin bu hayatta ebedi olmayacağı gibi hiçbir dert, sorun, sıkıntı, sevinçte ebedi olmayacak güzel arkadaşım, demek istediğim bir süre sonra kabullenme evresine varıyorsun iyi kötü her şeyi kabullenmeye başlıyorsun, bilinçlendikçe ve öğrendikçe alışkanlıklarından, arkadaşlarından, insanlardan, basit rutinlerinden uzaklaşıyorsun, olması gerekende bu bence çünkü zaman geçtikçe önemli olan tek şeyin kendin olduğunu anlıyorsun, seni senden daha çok seven olmaz, seni senden daha çok kabullenen, sana senden daha çok tahammül eden, seni senden daha çok koruyup kollayan, yetiştiren geliştiren, büyüten, seni senden daha iyi anlayanın olmadığını fark edip dünyayı sallayacaksın… Sevmeye çalışalım, sevilmeye çalışmayalım, mutsuz olmaya çalışmayalım, mutlu olmaya çalışalım, ne kadar zor olduğunu biliyorum ama pozitif kalmaya çalışalım, bir adım at ve kendi yoluna devam et… Ne güzel bir söz değil mi salla dünyayı uyku gelsin…