Yılmaz Karaman – İnsan ve Umut

Herkes çocuğuna mal bırakma derdinde.
Oysaki
Gökkuşağının yedi verenler
misali renklerini.
Karın üstünde eridiği toprağın,
altındaki baharı habercisi,
Kardelen çiçeğini.
Suyun hayat veren derinliğini.
Babamın nasırlı ellerindeki
emeğin adı olan alın terini.
Annemin kundakta bebeğine,
söylediği türkünün,
içindeki o mucizevi sevgiyi.
Kardeşimin kulağıma kilit olan sırrının,
özelliğindeki güzelliği.
Ağaç gölgesinin kuşlara nefes olan,
sabahın, ney sesi hafifliğindeki serinliği.
Taşa, toprağa ekilen tohumun filizlenip
Değirmene varış hikâyesindeki inceliği.
Dedemin bahçesine ektiği domateslerin,
Üstüne sinmiş,
Memleket kokusu ve tadının lezizliği.
Dosttan gelen mektubun,
Allaha emanet edişindeki,
son cümlesinin,
Altındaki gözyaşının izini.
Bir de umudun elekten geçmiş un misali en bereketli ve en ince hâlini
Bırakmak isterdim çocuklarımıza…