Ümit Akdemir – Dört Duvar

Ben, Asaf sessiz bir annenin çocuğu olarak büyüdüm. Babam sürekli olarak beni eleştirir, kontrol eder ve kendi isteklerini dayatırdı. Babam beklentilerine uyum sağlamam için sürekli şiddete başvuruyordu. Her seferinde başarısız oluyordu. Bu durum beni gittikçe daha da çok dibe çekiyordu.

Çocukluğumdan itibaren kendilerini ön planda tutan bir aileye sahiptim. Annem ve babam sürekli olarak kendi istek ve ihtiyaçlarını karşılamakla meşguldü. Benim duygusal ve fiziksel ihtiyaçlarım ise ikinci planda kalıyordu.

Evde yaşayan her türlü problemde suçlu ben oluyordum. Babamın öfke patlamaları veya annemin sürekli beni başkaları ile karşılaştırması ile sık sık karşı karşıya kalıyordum. Onların beni sürekli eleştirmeleri asla yetmiyordu.