Rıdvan Yılmam – INFINITUM

İnsan, kendi kendisinin yarasıdır;
Ağırca bir karanlık yüreğinin odalarında,
O giz düşmanı beden çürümesi gibi
İnsan, insanın başka yarasında dolanır.
Uzunca yüzü koridor bakışlarıyla
Geçecek bir zaman, yitirecek bir sesi
Sessizlik içinde pencere ağzıyla;
İnsan, insandan vazgeçecek,
Gönlü düşecek, ağlayacak bir sağır,
Korkakça yürüyecek gölgesinin adımlarında,
O güz akşamı yağmur serpintisi gibi
İnsan, insana boyun eğecek…