Nisanur Oyan – Gülfem

Yürüdüğümüz bu yollar, çok uzundu belki. Yaşadığımız bu coğrafya çok kirli. Havası boğuk, mevsimi kış

Rüyaları kabuslu. Sevgisiz, görgüsüz, ruhsuz ve medeniyetsiz bir yaşam var etrafımda. Kendini o yolların dikenlerinden,
fırtınalarımdan , çalısından, çırpısından korumak çok zor.

Bir gece vakti, sessizliğin , ıssızlığın kol gezdiği bir zamanda yazıyorum bu yazımı. Boğazımda ki sıkışıklık gitmiyor. Bedenim öyle bitkin ki. Ruhum, öyle fırtınalar arasında kalmış ki…
Bulamıyor bir türlü yolunu, savruluyor…

Duygularım çok karışık. Ne yapmam gerektiğini hiç bilmiyorum. Artık geri dönmesi mümkün olmayan geçmişim var sadece muhayyilemde. Bedenim dönemezdi artık . Gözlerim bakamazdı aynı insanlara, aynı aynalara. Geçip gitmişti her şey. Ama taptaze gibiydi derûnumda ki yara. Her hatırladıkça kanıyordu sanki. Bu hayatın peşinden koştum, koştum ama yetişemedim hızına. Bana sunduğu tek şey sanki acıdan ibaretti.