Mazlum Toker – Tuhaf Öyküler

Dayanamadım artık, dayanamazdım da zaten. Bu bir heves değil, kaçıştır. Kendimle konuşmaktan yorulduğumdan, tuttum seni karşıma aldım ve eğer seni karşıma alıp içimi açıyor, en incitici anılarımı bile çekinmeden anlatıyorsam canım sırdaşım; bırak da en içten, en gerçekçi duygularla yapayım bunu. Belki sen diye biri hiçbir zaman olmayacak. Belki yalnızca, (diğerlerinin de dediği gibi) her zaman KENDİMLE konuşmuş, kendime anlatıp durmuş, kendimi dinlemiş olacağım… değil mi? İyi de, ne fark eder ki? Öyle olsa bile, canım dostum, unutmamalısın ki; şu satırlar kendime bile söylemeye cesaret edemediğim sözleri barındıracak ve kendim bu gerçekliği, kendisinin yaşadığını hiç ama hiç kabul etmeyecek. Samimi ve gerçekçi olacak evet, ama asıl yaşayanın kim olduğu hiçbir zaman belirlenemeyecek. Çünkü bu yaşanılanlar tamamen evrensel bir boyutta anlatılacak ve nihayetinde bütün bunların ve benzerlerinin hemen herkesin başına gelebileceğine, böyle yaşamların da gayet olağan, hatta yaşanmış olabileceğine vurgu yapılacaktır. Zira birçoğumuz kaderlerini başka perdelerde yaşamış ortaklar değil miyiz?