Rabia Yaşar – Yeni Kış Yeni İnsan

Son dediğimiz yer tam olarak neresi? Bir kayıp mı? Yalnızlık mı? Ama bak hâlâ yürüyorsun, yemek yiyor, konuşuyor ve nefes alıyorsun. Son dediğimiz ölümden başka bir şey olamaz. O kişi için son ölümdür.

Yaşarken bir ölü gibi olmakta vardır, yerken tat almamak, koşmayı unutmak, nefes aldığından habersiz olmak. Sadece yaşamak. Bir anlamı yoksa hayatın ölüm çoktan gelmiş olmaz mı?

Her iki seçenek de kabuldür aslında, her insanın hayat zorluğu farklıdır. Benim bittiğim yerde sen başlarsın, senin bittiğin yerde ben başlarım. Senin acın bana ağır gelmez belki. İşte bu yüzden her
insanın gücü farklıdır.

Bir olaydan sonra yalnız kalan, nereye yürüdüğünü bilmeyen, ardına baktığında tek kişiye kendisine ait adımlardan başka bir şey görmeyen bir yalnız nereye gidiyor? Kafasından neler geçiyor? Hayatında bir kez pes etmesine rağmen yoluna devam eden bu kızımız yolun sonunda ne görecek? Yolun sonu dediği yer yolun başı olabilir mi?