Özlem Peker – Kendine Özlem

Her sabah uyandığımda dağılan saçlarımı toplar, buklelerime şekil verir, güne gülerek başlardım. Bir sabah son kez saçlarımla uyanacağımı bilmeden.

Kanser, ne ağır bir kelime. İçi doldurulamayan, neresinden tutarsan tut elinde kaldığı, kimsenin isminin önüne yakışmayan bir kelime. Kemoterapi de onun yandaşı. Her gün sizinle olan o önemsemediğiniz saçlarınızla yollarınızın ayrılacağını bildikten sonrasında dünya kendi ekseni etrafında değil de sanki siz ve saçlarınız etrafında dönüyor. Rüzgârda sağa sola her savruluşunda dünyaya kendinden bir iz bırakıyor.

Ben bu süreçte savaşmayı öğrendim. Vücudumda, benden olan bir şeyle. Kanserle. Düşman çok güçlüydü evet ama savaşmaya başlayana kadar içimdeki gücün farkına varmamıştım. İçim dökülen yapraklar gibiydi. Dışarıdan rengârenk, içten buruk ve hüzünlü.