Kerem Aşağıhanik – Kalbin Ellerimde

13 Mayıs sabahı, Seferihisar mezarlığında annesinin mezarı başında ağlıyordu Sevgi. Sona geldik anneciğim, değişeceğim. Bu yük çok fazla geldi bana. Cezalandırmak derken aklımda bunlar yoktu. Kendini nasıl oldu da böyle bir kurgunun içinde buldu anlayamamıştı. Her şey Özlem’in suçuydu. O olmasaydı… Annesinin cehennem gibi geçen 30 yıllık evliliğine ithafen 30 kişi seçecekti kendisine. Annesi Semiha Hanım 47 yaşında, beklediği donörün kalbi kendisine yetişemediği için vefat etmişti. Önce babasını sonra da kendisini suçladı hayatı boyunca. Ama artık bitecekti her şey. Yolun sonuna çok az kalmıştı. Annesi bu hayattaki tek sırdaşıydı. Özlem’i tanıyan tek kişiydi. Ve sır saklamayı çok iyi biliyordu, çünkü o yaşamıyordu.

Tırnaklarını toprağa geçirmiş hıçkırıyordu.
Ciğerlerine işleyen sabahın serin rüzgârıyla, bir saatten
fazladır oradaydı. Birden içini ısıtan ama
bir o kadar da ürperten, buz gibi
bir ses duydu ardından:
Özlem!