İsrâ Ahmedoğlu – Beni Toprağa Geri Veriniz

Diğer yarısı yıkılmış bir duvarın yalnızlığıyım
Hissetmenin çapsız genişliği infilak ediyor yalnızlığıma
Allak bullak duruyorum intihar saatinin yelkovanında
Ve bir çığ gibi eziyor beni var olmak
Dudaklarımdan gecenin istemsiz muhabbeti akıyor
Aklımda çok evvelden kalma birkaç hatıra
Rastgele yankılanıyor huzursuz bir kaçışla

Bir ritmin başucunda oturuyorum gülerek
Başıma topraktan bir taç takıyorlar
Bilmem neden hiç özlemini çekmediğim bir âlemdeyim
Bulunduğum yer kovup duruyor beni
Duyuyorum, duyup üzülüyorum kendime
Ve susarak sesleniyorum gözlerim çığlık çığlığa zamana
Belirsiz bir yangının üstünde tütüyorum
Biri almış beni küllere karıştırmış pislenmişim
Hatamı ben biliyorum, kirimi ben biliyorum
İçinde olmadığım zamanın lifiyle temizleniyorum
Ve arkama bakmadan kaçıyorum nüfus sayımından

İçimde usulsüzce çevrilen intihar saati
Kavrulan etler doğusunda midemin almadığı
Göz göze geldiğim sırıtkan bir maske artık
İnsanların silah kuşandığı ağaçların tek dostum olduğu
İçinden nasıl silinirim bilmediğim bir zaman bu.