İrem Ünverdi – 365 Gün

Hızlı adımlarla gökdelenin en tepesine çıkarken tek düşündüğüm yarın ne yapacağımdı. Boyumca duran siyah kapıya bir bakıp derin bir nefes aldım, grimsi kolunu tutarak açtım kapıyı. Yüzüme çarpan rüzgar eşliğinde, kapıyı arkamdan yavaşça kapatıp gökyüzüne bakarak, şehrin kokusunu içime çekerek, çatının ucuna doğru yürüdüm. Havayı hissettim bedenim de keskin bir acı kesti nefesimi… Ölümü hissettim, durdu her şey. O gitti! Nefesimin kesildiğini hissettim, uyuştu ellerim… Gözlerimin dolduğunu hissettim, bir telaş sardı içimi… Yavaş yavaş bittiğini hissettim, tek tek gitti her şey. Soğuktu, çok soğuk! Bir daha hiçbir şey hissetmedim. Vücudum ihanet etti, düştüm. Bir ses geldi kulağıma “Güven tehlikeli bir oyundur ve hayat çok kısa…”