Havin Mohul – Terk Edilişin Sabahı

“Bu yüzden uzağım galiba hayata, elimi eteğimi çekişim bundan çünkü ne zaman mutlu olsam hayat en ince ayrıntılarıyla hatırlatıyordu bana kaybettiklerimi.”
“Giderken, arkanda bıraktığının aynı kalacağını mı sanıyordun, geriye dönmen hiç bir şeyi değiştirmez; elini tuttuğun insanı yarı yolda bıraktın diye hayat bitmedi, sen beni ardında bırakırken ben o yolu tek başıma yürüdüm. Sensiz yaşamayı öğrendim artık gelsen de bir gelmesen de.”

Sana geldim ya o gün koşa koşa yüreğim ellerimde, içimdeki kelebekler umuda kanat çırpıyor gibiydi. Sen, ilk heyecanım, ilk sarılışım, ilk elini tutuşum… Sen ıslandığım ilk yağmur. Geldim, oturdum bekledim deli gibi atan kalbimle, sonra sen çıkageldin ya hani uzaktan daldı gözlerim. Hayal miydin gerçek miydin, zaman dursun istedim. Etrafına bakışın vardı hani, böyle çocukça bir heyecan sarmıştı seni de ta ki gözlerin gözlerime değinceye kadar. Yanıma oturdun ya hani, sana sarıldım, kokunu içime çektim, elini tuttum ya hani ben hiç kendimi bu kadar güçlü hissetmemiştim. Nerden bilebilirdim ki beni terk edip gideceğini.