Büşra Zuhal Uysal – İzlerin Geçmişindeki Bizler

Bir, ‘’izin’’ peşinde…
Geçmişin, geleceğindeki, bugünde.
Ne, geçmişin ‘’izinden’’ kurtulabildik, ne de, geleceğe ‘’iz’’ sürebildik.
Yolcuların, aynı olduğu yollarda, çıkılan bir yolculukta, yol alamamakta, geçmişin bir ‘’izi’’ ise.
Sunulan izlerin, hislerinde, ‘’is’’ oluşlarımızda,
susturulan, yaşam alanı da, yolların, yılları değil midir?
Düşüncelerimizin, düşleri arasında, nefes alışlarımız
ardında, yaşayamamanın gerçekliğinde,
yollarında, inip çıktığımız…
Gözlerimize, çöken isler ile, gizli kalan, izler arasında, bir gülümseyişin, göz doluşu ile başlayan nefes alışımız.
Uçurumun kenarında, topukların, yılların yorulmuşluğunda, ne yana bakarsın da? Öne yığılıp gitmek istersin…
Umuduyla, umarsızlığının her hâlinde, bin bir renk hâli ile.
Anlatış mıydın? Anlayış mıydın? Aldatış mıydın? Hayat, diye seslenişlerimizde.
Görülmemiş, gizliliğinde.
Taşlı, tozlu bir yolda, tökezleyerek, düşüşlerimizde, ayrı apayrı, yara aldığımız.
Bilinmezliğin, belkileriyle…
Umarsızlığın, umuduyla…
Geçişlerin olduğu, geç kaldığımız. Gelmeyen ama hep geçen bir hayat için.
İzlerin, geçmişindeki, bizlere doğru, yol almaya…