Ayşe Baykal – Yüzleşme

YÜZLEŞME

Eski zamanlarda bir bilge, elinde yanan bir mum tutan çocuğa sorar:
“Bu ışık nereden geliyor?”
Çocuk mumu üfleyerek söndürür ve cevaplandırır:
“Işık nereye gitti?”
Nereye gitti benim aşk sevincim? Peki, nereden geliyordu? Sevgi nedir? Kim tamamlayabilmiş ki sevgiyi ve kim tanımlayabilmiş ki?
“Tanımlanabilen sevgi yoktur tabii ki. En tutkulu aşk, uzağında kalandır. Sadece kayıp ya da ulaşılamaz cennetler vardır” dedi Harun.
“Acı çekmeseydik hiçbir şey öğrenemezdik. Büyük isteklerimiz her zaman olur. Olmalı! Ama Budist rahip der ki: İsteklerinizden kurtulduğunuzda, her şeye sahip olursunuz. Bu sebeple şimdiki zamanı yaşamak belki en mantıklı olanıdır.”
Ne çok yolculuk var bu gece havada. Sanki tüm uzuvlar uçmayı, uzak diyarlara gitmeyi özlemiş gibi. Geçmişin yolculuğu, kahreden ya da geleceği şekillendiren yolculuğu midelerde şişkinlik yapıyor bu gece. Masumiyeti ve samimiyeti öldüren geçmiş yeni maskeler, yeni uzuvları ile hâlâ yaşıyor. Çünkü onlar, geleceğin üzerine kalkmamacasına çöreklendiler.
Yan masadan hayranlık uyandıran sesler geliyor. Modern ve çağdaş görünen bir topluluk göze çarpıyor. Doğanın bir budalalık resmi yaparak üzerine kat kat siyaset boyası çaldığı yüzlerde ne olduğu belirsiz ışıklar parlıyor. Güzel bir manzara oluşmuş. Renk renk şalvarlar giyinmiş herkes suratlarına. Alı, moru, yeşili, kırmızısı ile tam bir renk cümbüşü şu yüzlerde görünen yapay ışıklar…